Kristal Çocuklar

“Bırakın onları ne olur; kendi hallerine ..!
Hatta, tırmansınlar ağaçlara,
dudak kenarlarından süzülsün;
akasyaların, ballı babaların tatları…

varsın bağlamasınlar, ayakkabılarının bağcıklarını
hatta, çıplak ayakları toprağın terine karışsın,
varsın biraz çamurlansın,
özgürleşsin o minicik ayakları,
uçurtmaları yükselsin gökyüzüne,
maviyle birleşsin bakışları,
özgürlüğü içsin gözbebekleri…

Bırakın onları ne olur; kendi hallerine ..!
hasta olacak kaygısıyla üşütmeyin ruhlarını
cam fanuslara tutsak etmeyin onları…
Hayatın içinde özgürlüğü solusunlar.
yağmur sonrası toprağın kokusunu,
duyumsayıp kuşlar gibi şakısınlar…

çünkü onlar;
dokunsan sertleşen, bıraksan kırılıp dağılan,
yeni insan neslinin; mutluluk ve sevinçlerini taşıyan
öz-saygıları yüksek, duygusal şifacıdırlar…

çünü onlar;
doğanın şarkısını dinleyip
meleklerden ışıklı rüyalar isteyen,
sevgisiz kalınca aksileşen; kristal çocuklardır.”

Emine PİŞİREN