Hayata Küfretmek...

Evet noktalı yerleri siz tamamlamayın bi zahmet... :)
Ben, kansere yakalandığım 2009 senesinde  günceme şöyle yazmıştım:

" Sevgili Ben,

Biliyor musun? Bugün bedenime hoş olmayan bir konuk geldi. Onu bir süre ağırlayacağım. Sonra kapıyı açıp, " beni daha fazla meşgul etmemesini söyleyip uğurlayacağım.
Onu ağırlarken, sana uğrayamadığım için sakın seni unuttuğumu sanma.
 O gittikten sonra yine seni bir önceki günden daha çok seveceğim. Sana söz!
Seni seviyorum."
...
Ve kötü konuk anlayışlıymış, uzatmadı bedenimdeki kalışını. Çok şükür erken gitti.
O gün bugün ben, yine kendime şiirler, mektuplar yazıyorum.

Kimi zaman oluyor ki, ayrılıklar, pişmanlıklar yaşıyoruz, elbette... Gönlümüzde hüzünleri sağıp, acıları da konuk ediyoruz.
Bu dönemlerimizde keyifsiz ve kendimizi bir koca HİÇ gibi de görüyoruz.
Hatta, hayata kafa tutuyoruz, onu yargılayıp suçluyoruz da...

Kimi zaman da ayaklarımız yerden kesiliyor. Aşık da oluyoruz. İşte o anlarda "dünyalar" sanki bizim oluyor. Böyle anlarımızda duygusal olarak öyle çok cömert oluyoruz ki...
 Ve hatta hayata teşekkür edip onu kucaklıyoruz da...

Oysa hayat, bize öyle çok seçenekler sunuyor ki.
İyi veya kötü, yanlış veya doğru, vs, tüm sunduğu o seçenekleri bizler irademizle, mantığımızla harmanlıyor,  aklımızla değerlendirip, seçmiyor muyuz?

Peki, neden hayatı adaletin kürsüsünde savunmada bırakıyoruz?

Kısacası;
Sürekli " Ey Hayat Sen Suçlusun!" Gibilerinden hayata yüklenmek ne derece doğrudur?

Çünkü hayat, tercihlerimiz sonucunda edinimlerimize, deneyimlerimize, hatalı seçimlerimize sadece seyircidir.

Kısacası; biz yargıç değiliz, hayat ta bir sanık değil.
Bir şairin çok sevdiğim söylemiyle veda edeceğim:

" Kahveni nasıl alırsın? Diye sordum. Elinden, dedi. Gel de sevme şimdi..."
Hayat küfredince değil, her şeye rağmen sevince güzel.

Ölüm mü?
Evet, ona rağmen!
Can, zaten bize emanet.
Hem de zamanı gelince sahibine geri gidecek bir emanet...

Sevgiyle kalın.

Emine Pişiren/ Kocaeli