Yüreğiniz de mi yok?

YÜREĞİNİZDE Mİ YOKTU?

Dün çok yorgundum.
Ayaklarım beni artık taşıyamıyordu.
Mesafe kısa olunca aracı da otoparkta bırakmıştık.
Daha fazla yürüyemeyeceğimi anlayınca, "En iyisi taksi tutup eve gitmek, "diye düşünmüştüm.

Ama nasıl?

Hava da kararmıştı.

Hangi yöne sapmalıydım?

Öyle çok yürümüştüm ki, yabancısı olduğum sokaklara, caddelere girip çıkmıştım.

"Sora sora Bağdat bulunur," düşüncesiyle, "belki biri bana yön tarifi yapar," diyerekten sağıma soluma bakındım. 

Kimseyi görememiştim.
Sesli olarak söylene söylene rampa çıkmaya başlamıştım.

"Yok, yok kimse yok! Allah'ım, Nerede bu insanlar?"

Kendime kıza kıza nihayetinde ana caddeye çıkmıştım.
Baktım gençten biri cadde kenarında dikiliyor. Ona sordum:

" Değirmendere'ye gideceğim. Burada taksi durur mu?"

Yarım yumalak bir Türkçe ile yanıtladı beni.

" Evet. Geçiyor ama dolu geçiyor. Bugün çarşamba ya...Yani anlıyorsun beni... bugün herkes pazar yapıyor ya...herkes taksi istiyor. Sen Değirmenin sahiline mi gideceksiniz?"

Şivesi farklıydı. Ama Türkçe anlıyor ve konuşuyordu. Öyle şaşırmıştım. Merakla sordum:

" Suriyeli misiniz?"

Gülümsedi:

" Evet, Suriyeliyim."

Gördün mü Emine? Yönünü, sora sora bir yabancıya sordun. Hem de kendi ülkende..!

İkinci sorum ise daha farklı olmuştu:

" Ülkenizden neden kaçıp bize geldiniz? Vatanınıza sahip çıksaydınız ya!.."

" Esad bizi vuruyordu.  Kaçtık bizde..."

"Neden kaçtınız ki? İnsan vatanını terkeder mi? Savaşsaydınız ya düşmanla?"

Kaşları çatılmıştı:

"Bizim silahımız, kurşunumuz yoktu ki..."

" Yüreğinizde mi yoktu?"

O an gözlerim dolu dolu olmuştu.
Çünkü aklıma 57. Alay, yani Çanakkale gelmişti...
Sonra Mustafa Kemal Atatürk'ün metalik sesi kulaklarımda çınladı:

" Düşmandan kaçılır mı asker?"
" Kurşunum yok paşam!"
" Süngün de mi yok?"
" Var paşam!"
" O halde ben size ölmeyi emrediyorum!"
Milyonlarca genç Suriyeli ülkemize kaçmıştı.
Bizim atalarımız kaçmamıştı.
Sordum yine kendime?

" Acaba neden?"
 Diye...

Emine Pişiren / Kocaeli