Ben kısa dizeler yazılmış şiirlerle uzun öyküleri okumayı seviyorum.
Sakın ha, öyle önyargı iplerine,
" okuma tembeli" diyerekten bağlamayın beni..!
Yürek özlerini çok fazla sulandırmanın anlamı yok ki...
Bakın bir güzel özetlemiş sevdasını Aşık Veysel...
"Benim sana çok bir şeyim yok aslında!/Çay var, içersen./Ben var, seversen./Yol var, gidersen."
Yol, sözcüğü düşünce gözlerime özlem sızar akıldan sol tarafıma doğru. Kıvırır, burkar bir vida misali...
Hani , Nazım'ın dediği;
" Artık ne geri gelmeni beklerim,/Ne de ben gelirim!/Nasılsa Ben bir şey kaybetmedim./SEN benzinliği seçtin!/ Karar senin!"
ayrılık da değil benimkisi...
Nazım, zaten iki seçenek sunmuş sevdiğine...
Peki ya, ne "gel," ne de "git" diyemeden yitirmişse insan sevdiğini?
İşte içinde, taa derinlerde bir kırmızı karanfil duruyor, hala özlemle...
"Az söz insan yüküdür./Fazla söz hayvan yüküdür, "demiş, Yunus.
Şimdi bana hiç sorma, "nasılsın yokluğumda? " diye...
Ezsen suyu çıkmayan, /Yazdan kalmış, kuru üzüm gibiyim./ Anlasana..!/ Yokluğunda üşümelerdeyim!..
Emine Pişiren
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder