Ağlıyordu bayan spiker.
" Mucizenin eseri Elif!" Diyordu sesi titreyerek.
Depremden tam 65 saat geçmişti...
Kadın erkek sesleri birbirine karışmıştı.
Defalarca edilen şükürler, tozların arasında gökyüzüne doğru yükseliyordu.
" Allah'ım sen büyüksün yarabbi!"
" Yaşıyor Elif'imiz, yaşıyor. Gördüm onu..."
Diyordu dedesi...
Doğduğundan haberim olmadığı, yüzünü dahi göremediğim adı Elif olan 3.torunum gelmişti aklıma...
Akut görevlisinin sözleri ile ayaza kesmişti sol yanım...
Titredim.
"...Yüzüne dokundum, gözlerini açtı. O maviş gözler sessizce bana bakıyordu."
Elif'ti adı...
3 yaşındaydı Elif.
Tıpkı şimdilerde aynı yaşlarda olan " anneanne" sözcüğüne hasret torunum yaşlarındaydı...
Hüzün gölgelerken bakışlarımı, nemli kirpiklerim arasından haber spikerinin heyecanlı sesiyle ekrana dikkat kesildim..!
"...Havlama sesi duyunca çalışmamızı o yöne kaydırdık. Ares'in sesiydi. Ona dokunduğunda hiç tepki vermedi. Sağ ayağı bir betonun altındaydı. Kaçmadı. Çok uysaldı. Onu kurtarana kadar başını omzuma dayamıştı. Enkazdan çıkana kadar sessizce bizi izlemişti...
Oysa bu acıyla köpekler saldırgan olurdu. Bizimse kendimizi ondan koruyacak ekipmanımızı yanımızda getirmemiştik.
Çünkü enkazda bir köpekle karşılaşacağımızı tahmin etmemiştik..!"
Ve bir diğer kareye dokunuyor gözlerim.
Elif'in çoraplarını kokluyordu dedesi. Tıpkı sevgili eşimin bir zamanlar 2.torunumuz Berra'nın ensesini, gıdışını kokladığı, gibi içine çekiyordu torununun o ıtır kokulu cennet kokusunu...
Elif'in dedesi, sonra gökyüzüne kaldırıyor başını:
" Çok şükür Yarabbi, çok şükür!" Diye dualar yükseliyordu gökyüzüne...
Ve spikerin ağlamaklı sesiyle 3 yaşındaki Elif, ambulans sirenleriyle hastaneye mutluluk gözyaşları ile uğurlanıyor Akut ve diğer kurtarma ekiplerince...
Tozlu bakışların arasına yine haber sipikerinin sesi dokunuyor:
" Sayın izleyiciler bu sevinç gözyaşları sessiz yol almayan ambulansın siren seslerinedir."
Evet, İzmir'imizin 83 can kaybı olduğu bu güne uyandığımda, kovit-19 'dan ölenleri, yoğun bakım ünitesinde yaşam için çaba verenleri nasıl da unuttuk?!.
Şimdi de beni korkutan, yüreğimi daraltan ambulansın siren sesine sevinç gözyaşları döküyoruz.
Hayat işte...
Kocaeli'den İzmir'e dualar ediyorum.
Rabbim depremzedelere yar ve yardımcıları olsun, diye...
Geçmiş olsun Elif...
Geçmiş olsun Ares...
Geçmiş olsun İzmir.
Emine Pişiren/Kocaeli
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder