FİLLER ÜLKESİ...

Akçay'a ilk geldiğimde arkadaşım;

" Filler ülkesine hoş geldin," diye karşılamıştı bizi.

O gün gülüp geçmiş, nedenini hiç sormamıştım.

İkinci karşılaşmamızda sorduğumda güldü. Sorumu soruyla yanıtlamıştı.

" Filler yaşlanınca nereye gider?" Önce espri yaptığını düşünmüştüm.

" Nereye giderler ki? Tabi ki ölümü beklerler ormanda."

Diye yanıt verince sorusuna kendi yanıt vermişti:

" Filler yaşlanınca, yaşadıkları alandan çok uzaklara göç ederler. Göç ettikleri bölgede ölümü beklerler. Bir fil asla öldüğünü göstermez."

Şaşkınlıkla sordum:

" Yani sen diyorsun ki, Akçay'a yaşlılar ölmek için geliyorlar, öyle mi?"

Kahkahası bugün bile kulaklarımda tatlı akisler yapar:

" Ha...ha. haa... biraz yaklaştın. Ama az bir farkla."

" Haydi söyle de bileyim. Beni meraktan çatlatma!

Kahvesinden bir yudum aldıktan sonra açıklamıştı:

" Edremit'in nüfusu 56 bindir. Akçay'da 40 bin emekli insan ikamet etmektedir."

" Aa, cidden mi?!"

Güldü şaşkın halime:

" Evet...Oksijen deposu, binbir ırmağın körfezle buluştuğu bu beldenin çoğunluğu emeklilerden oluşuyor. Huzurlu ve sağlıklı hem de... Ömürlerine ömür katarak hem de..."

Sevinçle el çırpmıştım:

" O halde ben genç emeklilerdenim. Hemen ölmeyeceğim. Yaşasın!"

Güldü sevincime:

" Evet. Nazım gibi, Sabahattin gibi zeytin ağaçları dikerek, yaşamanın tadını çıkartarak..."

Ona tatlı bir gülüş uzatmıştım dostane:

" O halde hoş gelmişim filler ülkesine..!"

Emine Pişiren/Akçay