Edremit deyince aklıma E harfleri düşer ekranıma.
"Esin"
"Ekin"
"Edebiyat"
"Emine"
"Eşim"
"Evim"
Ve
Efeler Diyarı "Edremit" sözcükleri dökülür dudaklarımdan.
Hatırı sayılır bir kişi, yazıyor şimdi:
" Edremit'te İz Bırakanlar!" Diye...
Ama hiç adımı göremiyorum, nedense.
Hani derler ya eskiler şöyle:
" Ee, gözden ırak olan gönülden de ırak olur," diye...
O sırada günboyu açık tv ekranımdan profesörün sesi doluyor salonuma.
" Elleri yıkayın. Her gün dokunduğunuz alanları dezenfektanlarla silin..."
O dakika, hiç dokunmadıklarım geliyor aklıma. Duvarımda, baş_köşemde asılı çerçeveye dokunuyor gözlerim.
Uzanıp alıyorum. Onu özenle siliyorum.
Ve gözlerim dolu dolu oluyor...
Edremit Havran Edebiyat Festivalinden bir kare düşüyor gözlerimin diasına...
Sonra kulaklarım çınlıyor!
Ve alkışlar...
Tozunu aldığım çerçevemi yerine asıyorum.
Ah, anılarım da olmasaydı, hiç böylesi tatlı bir huzuru solur muydum bugünlerde?
Demek ki, sılaya duyulan özlem duyguları vefasız günleri bastırıyor.
Unutmayanlara bin selam ve sevgiler yolluyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder