Dedim ya daha önceden de sizlere:
" Öyle dizeler vardır ki, yüzlerce şiirlere bedeldir."
Tıpkı sayfa arkadaşım Ilyas Ergül' ün sayfasında ki, dize gibi:
"...Bir çiçek alır mısın ablam?
Sana cennet koksun,
Bana da bir somun ekmek."
Gözlerim doldu okur okumaz.
Charles Bukowski'nin sözü geldi ardından:
"...Afrika'ya ilaç gönderecektim; Kutunun üzerinde, 'Tok karnına alınacaktır' yazıyordu. Vazgeçtim!"
Bu söylem içimi yarar, her okuduğumda. Dağıtır beni.
" Niçin vazgeçtiniz ki?
O kutunun yanına yiyecek kolileri koysaydınız ya! Vazgeçmeyin!"
Haykırasım var çığlık çığlık..!
Lâkin, düşündüm de...
Ne çok vaz geçtiklerimiz var değil mi?
Kimilerinin ardından hüzünlü, ıslak kirpiklerle izlerken, kimilerine ardımızı bile dönmüyoruz.
Ne çok beklediklerimiz var değil mi?
Kimilerini sevinçle, özlemle
Kimilerini umutsuz, yorgun bakışlarla...
Hayat işte böyle bir şey...
Bazen bir dram, bazen de komedi yüklü hard diski...
Hem oynatıyor, hem de yaşatarak izletiyor bizlere.
Kırmayın papatyaların boyunlarını.
Öğrendim ki, topraktan ayrıldıktan sonra koku salıyormuş acı acı...
Sanki her biri,
"Sevda için beni yolmayın," der gibi boynu bükükler güneşe doğru...
Günaydın, yeni güne.
Günaydın, hayat.
Günaydın, yüreğinde en temiz, masum sevgileri hala besleyenlere, büyütenlere...
Emine Pişiren
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder