Birine/ birilerine dostum dersiniz.Çok seversiniz. Ona öyle güvenirsiniz ki, bir kardeş gibi güvenir, bağlanırsınız.
Hatta bir evlada duyduğunuz şefkati bile ona esirgemezsiniz.
Yetmez!
Ve hatta onun tüm sevdiklerine de sahiplenir, korur seversiniz.
Öyle ki, sizin sevmedikleriniz, onun sevdikleri her ne varsa dahi gözlerinize cilalı görünür.
Sonra bir şeyler ters gider. Daha siz anlayamadan, hiç beklemediğiniz yerden size kurşun sıkılır.
Kim acaba? diye bir bakarsınız o!
Işte o şok anında önce sol yanınızda durdurulamayacak bir kanama başlar. Ardından sizin yaşam kaynağınız olan, sizi mutlu eden tüm duygularınız tek tek ölürler..!
En başta güven ölür.
Onu sevgi takip eder.
Ve diğer tüm güzel olan duygularımız, birer birer o sol yanımızdan akar gider..!
Sonrasında akılda, gönülde bir değişim başlar ki sormayın.!. Güvenle sevgi gidince boş kalan yerlerini kuşkular temizler.
Sonrası malum!
Gidenlerin yerleri öfkeyle, nefretle, kinle dolar.
Tüm güzel duygularımızın yerini alıp gönlün baş köşesine kurulurlar.
Gönlümüzün kapısını sevgiyle güven çaldığında onu ilk karşılayan KUŞKULAR olur.
Emine Pişiren
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder