Okuduğum kitapta, savaş sonrası unutulmuş Türkler'in esaretleri sırasında çektikleri işkenceler ve savaş sonrasında gazilerin duygularını, görüşlerini anlatmıştı yazar.
Kore'ye gidip yurda dönen bir Mehmetçiğin içimizi acıtan çığlığı şöyleydi:
" Kore'de iki ayağımı, bir kolumu bıraktım. Ateşkes sonrasında, onları yurduma getirememiştim. Yaban hayvanları yemesin diye Kore topraklarına gömmüştü arkadaşlarım!"
Ve devam eder:
" Sağlam gittiğim Kore'den eksilerek gelmiştim. Üstelik, ben dahil hiç kimse bilmiyordu yurdumuzdan çok uzak bir ülkede niçin savaştığımızı!"
Evim kirada, şimdi gazi maaşıyla kiramı ödemekte zorlanıyorum. Babamın emekli maaşı da olmasa açlıktan öleceğiz.
Kore'de "Garipler Yuvası" adını verdiğimiz kulübeye kira vermiyorduk. Vatanı, toprağımızın kokusunu özlüyorduk. Korenin toprağı barut ve kan kokuyordu. Tek avuntumuz, ya şehit olacaktık, ya da gazi..."
Ve haykırır!
" Alın madalyamı. Değeri yokmuş. Bir ayakkabı bile alınmazmış.
O halde Ben niçin ve kim için savaştım, tee dünyanın bir öte ucunda?
Kore 'de bıraktığım el ve ayaklarımı, geri verin bana. Olmuyor böyle! Yaşamak için çalışmak istiyorum."
" Kore'de ölmedim: Ama böyle giderse; kendi vatanımda açlıktan öleceğim!"
Emine Pişiren/ Kocaeli
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder